Spomenari – barsunasto ukoricene beleznice odani cuvari najsuptilnijih emocija mlade duse cuvani su kao najvece dragocenosti. Pripovedanje o ljudima i dogadjajima prepleteno sa emotivnim stihovima i probranim mislima o ljubavi i prijateljstvu kao neka relikvija trajno svedoce o vremenu u kome nismo bili svesni koliko smo bezbrizni i srecni sto smo deca.
Foto: liliana, poetski kutak, Odlican.com
Dopunili su ih leksikoni gde smo druge pozivali da unesu reci koje bi ih opisale ili otkrile, nekada su to bile prazne stranice na koje bi se unosio stih, izreka uz odgovarajuci crtez, a nekada je to bio serijal pitanja na koja bismo odgovarali. Bilo je cast kada ti neko da spomenar da se upises, tako su se tkale suptilne veze izmedju dusa bliznjih.
Ako ste ih sacuvali ove hartije od vrednosti, skinite prasinu sa njih i zavirite u redove, ovo je pravi trenutak da se odvazite i potrazite one sto cuvate u srcu, a nama poklonite koji red, stih da nas spomenarski vremeplov odvede do najtoplijih kutaka srca i do onih koje cuteci nosimo sa sobom.
Iz mog spomenara
Kad sam bila mala pisali smo spomenar sada hocu da ga spodelim sa vama. Ovi stihovi su iz mog spomenara od 1986.godine.
Kada jednog dana
posle mnogo godina
slucajno pronades
ovu svesku u jednom
starom sandaku na
tavanu bice ti ponovo
jasno da su svi ljudi na
svetu jedanput bili deca.
"Ako umas nesto nedoreceno nesto sto te pritiska i pece,
akopoj go vo dlaboka tisina, tisinata sama ke go rece".
(napomena: uvod dopisala majra)
Ljubav je slatka, al nije za djaka
Suze me oblise. Ovo je divna uspomena. Svaka cast. Davno je davno bilo to.....
Vratile me u proslost, kad sam bila dete. Vratile me natrag u moj rodni grad Skoplje. Mala klinka, sa dve pletenice, puna snova i sto jos ne.
Lepo je biti mlad, veseo, bezbrizan, slobodan ko ptica. Bez obaveza. Bez odgovornosti. Jednostavno lepo je biti dete. Nase male tajne, prve ljubavi, prvi poljupci, prve ocene, sve to lepo spakovano u mali album lepo ukrasenih korica, a u njemu devojcice i decaci, njihovi crtezi i stihovi "za uspomenu i dugo secanje". Period detinjstva koji se nikad ne zaboravlja. A tek ono sakuplanje salveta. Koje imam i dan danas i ljubomorno ih cuvam.
A posle toga Leksikoni:
- Kako se zoves?
- Koliko godina imas?
I tako unedogled do one glavne rubrike "ljubav" - Imas li simpatiju?
A kad leksikon dodje u ruke tvoje simpatije. Pa ti srce kuca sto na sat i jedva prezivis vece, da bi sutra otisla u skoli i pogledala u leksikonu koja je njegova simpatija. E tad ili je selo veselo ili nista o toga. Malo suza, malo placa, al zivot pise romane i i ide dalje.
U srcu sam te zakljucala
ne mozes izaci,
kljuc sam izgubila
ne mogu ga naci.
Ti me pitas koga volim
Evo da ti odgovori,
Bolje citaj prva slova
Eto tebi odgovora.
Ko te voli vise od mene,nek jos jedan list okrene,
al listova nema vise, ja te volim najvise.
Cuperak kose, obicno nose,
neko na oku, neko do nosa,
al ima jedan cuperak plavi, zamislite gde? - u mojoj glavi.
niko650
Sjaj vo trevata
Iako nema da se vrati onoj
mig na sjajot vo trebata,
ubosta na cvetniot lik,
nema potreba da se taguva
ke najdeme sila
vo ona sto ni preostanuva.
"Zivot je to sto nam se desi dok pripremamo druge planove".
"Da bi zivot bio lepi priroda je ljubav dala,
al' da ljubav bol zadaje to priroda nije znala".
"Ne veruj onome
ko ti ponavlja - VOLIM TE,
nego voli onog ko te
suznim ocima moli - VOLI ME."
"Ako su vam dani i noci takvi
da ih pozdravljate radosno,
ako vam je zivot mirisan
kao cvece i trava,
ako vam je zvezdaniji i besmrtniji
- onda ste uspeli".
Pozdrav svima
Ah te divne uspomene
Ah te divne uspomene. Uspele su da jedno obicno vece obasjaju bezbrojem osmeha sto mojih, sto moje drugarice iz osnovne skole.
Odavno nismo trazile spomenare. Verovatno i ne bi da nije bilo ove teme. Ostali bi jos ko zna koliko na cekaju da ih se setimo, da skinemo prasinu koja se natalozila za ovih dvadeset i vise godina.
Ja sam mislila da vise nemam ni jedan. Pa sam posegla za njenim ali gle cuda jedan je ostao kod nje i bujica uspomena nas preplavi. Pocevsi od slicica Sare Key, sveski Love is..., svadja sa mamama jer secemo naslovne strane ljubavnih romana radi romanticnih slika. Do toga odakle su sve te pesme i stihovi dosli do nas.
Spomenar je knjiga puna lepih zelja
ona ce se secati svojih prijatelja.
Imas jedno srce to treba da znas
ali pazi dobro kome da ga das.
Leti beli golub, leti belo pismo,
zaljubljeni jesmo al' zajedno nismo.
Ljubav - to je cigareta,
poljubac - dim,
a pepeo - uspomena sto osta za njim.
Voli onog ko je dobar a ne ko je lep
jer dobrota ljubav stvara a lepota vara.
Volela sam jednog decka vise nego zivot svoj
sudbina je tako htela da on vise nije moj.
To su bili neki poceci i ima ih jos dosta. Kasnije su dosle ozbiljnije pesme. Ali o njima drugi put.
Spomenari, pisma - miris rane mladosti
U kolikoj mjeri dani rane mladosti odrede naš daljnji put kroz život vjerovatno nismo ni svjesni sve dok određene staze ne ostanu iza nas. Toliko je lijepog i dječije naivnog u spomenarima rečeno da vam, svaki put kad se spomene i sama riječ „spomenar“ ponovo zatitra onaj vragolasti osmijeh na usnama.
Bliži se Dan zaljubljenih, a jedan od svjedoka naših zaljubljivanja je sigurno i ona lijepo ukoričena knjiga ljubavi, sitnih nestašluka i na koncu prvih tragova našeg sopstvenog sazrijevanja, a koju svi i danas čuvamo.
Posegnem prije par dana za svojim spomenarima, prije no što otvorih ijedan, prosuše se bijele i šarene koverte po podu. Gle! Pisma od moje prijateljice! Pokupim ih, nježno, kao da su latice od ruža, bojeći se da ne oštetim nijedan jedini njihov dio. Godine su minule, i s ove distance ta su pisma još više vrijedna. Priznajem, ruka mi je zadrhtala; koliko je osmijeh zaigrao, toliko se srce steglo. Držim u rukama, nakon toliko vremena, svjedoke jednog djetinjeg, iskrenog i šarenog prijateljstva.
Otvorim jedno pismo, stoji datum u desnom uglu, udesno nagnuti krupni brojevi i slovca, lijevo stoji „Najdraža moja“, pa slijedi tekst, sve onako uredno, pedantno kako su nas u školi naučili… Na kraju pisma obavezno crtež, suhom olovkom, bojicama; veselo i razigrano. Školski je ljetni raspust, ne viđamo se intenzivno kao kad idemo u školu, ali se dopisivati moramo… Činili smo to u nekim ujednačenim intervalima. U jednom od tih pisama, draga moja Dušanka piše o dva dečkića! Između ostalog, kaže ona meni ovako: „Znam da si pitala za Duška, ali ja ću ti opisati Željka…“ Nevjerovatno! Toliko sam se smijala, jer smo to stalno radile jedna drugoj. Ja pitam za jednog dječaka, on je tobože aktuelan, prava ljubav njenog života, zaljubljena do ušiju! Dok moje pismo dođe do nje, već se desilo puuuno toga novog. Samo sedmicu nakon mog pisma, taj prvi nije više važan, pojavio se neko drugi! He… Tako je to kad imaš dvanaest godina.
Bilo je tu pisama i pisama, velikih letova, tihe tuge, žalovanja… Sve je to dio odrastanja; i sve se to lakše prebrodi kad vas prijatelj drži za ruku, kad vas animira, i ne pušta dok ne budete sasvim dobro.
Tek nakon pročitanih pisama, otvorih spomenar. Crteži, fotografije, presovano cvijeće, misli poznatih pisaca, dječije, ali i prave ljubavne pjesme; kolaž od emocija zapleten u bezvremenske korice. Tu je vrijeme stalo; sve o čemu smo u pismima pisale našlo je svoj odraz i u spomenaru.
Možda neki ljudi više nisu u našim životima, ali te djevojčice i ti dječaci – jesu, zauvijek. Njihovo mjesto ne može niko uzeti, zajedničke radosti ne može ništa zamutiti.
Podijeliću s vama jednu pjesmu iz spomenara...
Miris tananih želja, miris tajni rane mladosti brižljivo čuvaju ukrasne korice spomenara i najljepše, skrivene škrinje srca.
Sanjaj me...
Sanjaj me...
Odlican.com
Jer možda se opet sutra
sretnemo u kapima kiše,
kad bude bjesnila pučina,
Sanjaj me...
Možda se sutra slučajno
vidimo u zalasku
našeg sunca,
u treperavom lišću lipe.
Sanjaj me...
Jer snovi nekad postaju
veličanstvena stvarnost
poslije poraza i bola.
Sanjaj me...
Jer možda opet sutra budemo „mi“.
Mikica
Prva ljubav
Sve je bilo iznenada
kao vatra kao voda,
zbunele me oci tvoje
prva ljubov i sloboda.
Nikom nisam prije tebe
svoje tople ruke dala,
nikom nisam prije tebe
prvo vece verovala.
Sve je bilo iznenada
kao kisa usred leta,
zbunile me tvoje reci
prva ljubav, ljubav sveta.
~ ♥ ♥ ♥ ~
Ja nisam cvetak
po kome se gazi.
Ja nisam svetlo
koe se gasi.
Ja nisam zov
koji te slusa.
Ja sam jedna
zaljubljena dusa.
Davne '87
Nekada
Nekada sam volela tvoje oci,
i nekada sam volela tvoju kosu.
Nekad sam volela samo tebe,
kao sto cvet voli rosu.
Sad tvoje nista ne volim
i vise nista tvoje ne zelim
jer nisam stvorena da za ljubav molim
niti mogu s drugom da te delim.
Sam si hteo da odes,
i povratak tvoj vise ne vredi
jedino mozes da mi pomognes
da ubijes mene u tebi.
Idi ne vracaj se vise
idi… i zauvek ostaj
njen vetar ce ti nositi
zadnje reci:
“Voli da bi bio voljen”
Хартиени салвети
Секогаш кога се навраќам на детството, топол наплив од спомени и убави чувства се разбрануваат во мене.Прекрасни детски игри, невини срца, исполнети со радост. Детска смеа насекаде.
Во нив нема место за тешките товари, кои надвиснуваат со годините и времето кое поминува. Царува само хармонија и благосостојба. И во тие игри се преплетува и понекое хоби. Збирки од најразлични работи кои претставуваат задоволство и го исполнуваат слободното време.
Разместувајки во моето катче, каде царуваат прекрасни спомени од моето детство и младост, наидов на убаво спакувана кутија во која се сместени хартиени салвети, со најразлични шари, во најразлични бои. Некои од нив стари дури повеке од четириесет години.
Прелистувајќи ги, пред мене се јавуваат слики од деновите кога заедно со моите другарки им се восхитувавме, се менувавме...
И секоја од нив има своја приказна. Колку само спомени се вткаени во нив. За шумолењето на морските бранови, топлото сонце и прекрасните плажи на Јадранското море. За прекрасните планински предели со нивните зимски убавини. Дури и сега, во овој момент се сеќавам на премрзнатите прсти и вцрвенети детски обравчиња, кои настојуваа да се стоплат со шоља топол чај и сендвич, кој мамеше со својот мирис, а салветата која ни беше понудена не ја користев. Таа стануваше дел од мојата богата колеција.Некоја од нив раскажува за жуборот на реката, покрај која се ладевме во топлите летни денови. Најразлични салвети, од најразлични краеви и секоја со своја приказна.
Но сепак најдраги ми се оние тенките свилени салвети, кои ги нарекувавме јапонски. Колку беа ретки и драгоцени. Кога ќе ги поставев во мојата збирка, им доделував посебно место и долго ги гледав и им се восхитував.
И чудно, по толку години како сега да се одложени во кутијата. Ниедна не изгубила од својата убавина.
И во сето тоа, посебна убавина има тоа што и мојата керка се радуваше на оваа збирка и ја надополнуваше со нови прекрасни примероци.
Ја затварам кутијата на спомени и ја одложувам на своето место. И секогаш кога ќе посакам да ги слушнам звуците од детството, таа ќе биде тука и како кај аладиновата ламба, ќе излезат од неа и ќе почнат да раскажуваат за убавите детски денови.
niko650