Zapis nepoznatog autora - ljubav, ludost, mudrost... Umetnost

Патот до среќата и љубовта

Еден човек отишол кај еден мудрец, да го праша како да излезе од маѓепсаниот круг на монотониот живот и како да ја најде среќата и љубовта?

На тоа, мудрецот му рекол:

„Од кругот можеш да излезеш само на она место каде почетокот и крајот се спојуваат.

Човекот не го разбрал добро одговорот на мудрецот и замислено тргнал во потрага по местото каде небото се спојува со земјата. Но хоризонтот секогаш бил на исто растојание. Уморен, седнал на брегот од океанот. Мислел дека стигнал до крајот на светот, а во главата постојано му одзвонувале зборовите на мудрецот.

Долго седел на брегот. Дење ги гледал сонцето и облаците, а ноќе месечината и звездите.

И конечно го видел своето минато и иднинаta како се спојуваат во сегашниот момент и го обликуваат неговиот живот.

Мислејќи дека го осознал одговорот на мудрецот, дека нема место во светот каде почетокот се спојува со крајот, но на секое место крајот се влева во нов почеток во дадено време, човекот повторно се вратил кај мудрецот и му рекол:

„ Мудрецу, сега знам каде се поврзува почетокот со крајот, што да правам понатаму?“

Мудрецот тивко му рекол:

„Ако твоето минато е исполнето со страдање, почекај на моментот кога сонцето ќе почне да се искачува на хоризонтот. Тогаш остави го своето страдање зад себе.

Ако во минатотот си бил роб на лоши навики, почекај сонцето да почне да се искачува на хоризонтот и во наредните три дена прави го она што сакаш да го правиш до крајот на животот.

Доколку минатотот ти било исполнето со мачни односи, побарај нови луѓе и тргни со нив во иднината, а останатите остави ги зад себе и не врти се наназад.

Ако во твојот живот немало радост, направи го она што те усреќува, колку и да е мала работа, таа ќе се прошири на целата твоја иднина.

Ако во твојот живот немало љубов, кога сонцето ќе почне да се искачува на хоризонтот погледни со копнеж и искрена молба во него и тогаш ќе ја сретнеш среќата и љубовта.“

Човекот се заблагодарил и никогаш повеќе не се вратил по нов одговор.

Старите маки оставете ги зад вас, понесете го само она што сакате да ја исполни вашата иднина. Само тогаш ќе ја сретнете среќата и љубовта!

www.odlican.com/niko650

Setite se da spustite čašu

Psiholog je podigao jednu čašu vode, a svi su očekivali pitanje: Da li je čaša do pola puna ili do pola prazna ali, on se osmehnuo i upitao nešto sasvim neočekivano:
Koliko je teška ova čaša?

Odgovori su varirali izmedju 200 i 600 mililitara, ali je publika na kraju shvatila da on uopšte nije pitao za fizičku težinu.

Apsolutna težina nije važna. Sve zavisi od toga koliko dugo držim ovu čašu - počeo je psiholog sa objašnjenjem.

Ako je držim jedan minut, nije problem. Ako je držim sat vremena, zaboleće me ruka. Ako je držim ceo dan, ruka će mi utrnuti i ukočiće se. U svakom slučaju, težina čaše se ne menja, ali što je duže držim, ona je sve teža.

Stres i brige u životu su kao ova čaša vode. Razmišljajte o njima neko vreme i ništa se neće dogoditi. Razmišljajte malo duže i počeće da bole. Ako razmišljate o njima po ceo dan, osetićete se ukočeno - nesposobni za bilo šta. Setite se da spustite čašu.

Problem neće nestati zato što razmišljamo o njemu nedelju, mesec ili godine. Tek kada napravimo izbor i donesemo odluku stići će i olakšanje.

Ako vreme pokaže da nije bila dobra, nikada ne zaboravite da je to u datom trenutku bilo vaše najbolje rešenje, ne sudite sebi već prihvatite činjenicu da i loša odluka znači da ste se nosili sa situacijom kako ste najbolje umeli.

Blagoslov je uvideti sopstvene greške, stvarno znanje je znati stupanj sopstevnog neznanja. Neznanje je najveći uzrok patnje.

Isto privlači isto, i prožima se sa njim!

Kamenitom obalom planinske reke lagano koračaju Učitelj i njegov učenik.

- „Učitelju... možeš li mi reći šta je to Ljubav?"

Zaustavivši se na jednoj maloj zaravni, Učitelj reče:

- „Vidiš li dobro ovu reku?"

- „Naravno, učitelju."

- „Reci mi onda, šta misliš – kuda ona teče?"

- „Pa, šta znam, valjda nekuda tamo... samo njoj znanim tokom!?" – odgovori učenik.

- „Da, ali – čime je ona gonjena da ide tamo kuda ide, i zašto uopšte to čini?"

Mladić je samo bespomoćno slegnuo ramenima, dok mu je tihi, gotovo setni uzdah lagano skliznuo sa usana.

- „E vidiš, dragi dečače", reče Učitelj, „svi veliki umovi ovoga sveta tu nevidljivu, misterioznu silu nazivaju Gravitacijom, i mada niko zapravo ne zna šta ona zaista jeste i na koji način uistinu deluje, time što su joj dali ime i definiciju, umišljaju da su je u sasvim zadovoljavajućoj meri odgonetnuli i dokučili njenu tajnu. No, ništa nije dalje istini od tog!"

- „Kaži mi" – nastavi Učitelj – „da li si nekada posmatrao prozirne i svetlucave kapljice kiše kako na listu rečnog lokvanja lagano klize jedna drugoj u susret da bi se konačno, u nestvarnom trenu mistične ekstaze i predanosti, skupa spojile u Jedno?"

- "Jesam, učitelju" – reče zamišljeno učenik – „ali nikada to nisam posmatrao na taj način..."

- „A, da li si nekada video plod jabuke, kada se iznenada otkači sa grane i poleti dole – šta se sa njim dešava?"

- „Naravno – jabuka pada na tlo!" – hitro odgovori učenik.

- „A, ako je niko ne pokupi odatle, šta potom sa njom biva?"

- „ Pa, sasvim je prirodno da će uskoro istruliti, raspasti se i sjediniti sa tlom iz koga je i nastala." – odgovori mladić.

„E, vidiš – u prirodi postoji jedan moćni kosmički zakon koji kaže: „Isto privlači isto, i prožima se sa njim!"

Taj zakon prožima sve što postoji u ovom univerzumu i taj zakon drži celokupni svemir na okupu; njemu se pokorava sve i on upravlja svime! Da nije njega, ne bismo ni ti ni ja sada imali priliku sedeti ovde gde jesmo, pričajući o tajni Ljubavi."

- „Da, učitelju, pretpostavljam da govorite istinu, ali i dalje ne vidim kakve veze ima ta privlačna sila gravitacije, i sam taj Zakon, sa mojim pitanjem o suštini Ljubavi!?"

- ...Sa blagim osmehom, Učitelj nastavi dalje: „Svaka kap vode na planeti Zemlji, svakoga trena svoga postojanja teži jedinstvu sa svim ostalim kapima. Svaki smrznuti kristal vode unutar planinskih lednika „sanja" o razigranom žuboru rečnoga toka. I svaka, ali svaka postojeća reka i potok ovoga seta vječito žudi za punoćom većega sliva, neumorno hitajući ka celini velikog Okeana!

uplakan by miki_ca, on Flickr

Naravno, ništa od toga nije nikakva slučajnost i nasumičnost, već sve ono što teče, i što uopšte postoji, sledi taj skriveni, mistični, unutrašnji „zov".

Ta čudnovata, tajanstvena sila, koja sve ono što je na bilo koji način odvojeno od svoje istinske Suštine teži vratiti smiraju svoga izvornog Jedinstva i Celovitosti, jeste ono što ljudi zovu gravitacijom.

Ona se u potpunosti jednako vidi u padu zrele jabuke na tlo, baš kao i u njenom potonjem truljenju, transformaciji i dezintegraciji.

No, iako malo ko sve to skupa vidi kao dejstvo jedne iste sile, u pitanju su doista samo njena dva, naizgled različita aspekta – jedan prostorni, a drugi vremenski. Ono što um, u svojoj nemoći i ograničenosti da obuhvati Celinu, sagledava kao dvojno i razdvojeno, jeste zapravo jedna i jedinstvena – prostorno-vremenska – „potka" celokupne ove stvarnosti. Da, sve je sačinjeno od energije Jednog, i sve teži ka tom Jednom Izvoru!"

- „Učitelju, da li to onda znači da ta težnja, ta privlačna sila, predstavlja Ljubav?"

- „I da, i ne..." – osmehnu se starac – „jer, ovo što sam ti upravo rekao, samo je „pola" istine!"

Zapravo, jedna Viša istina stoji iza svega vidljivog i nevidljivog: gravitacija je samo oruđe te Više istine, te više Sile, koja se putem nje otvoreno manifestuje a sama, opet, ostaje skrivena našim ograničenim čulima i neposrednoj spoznaji. Stoga, ta skrivena sila zapravo jeste istinski „Vladar iz Senke"... no, samo naša nesposobnost da je sagledamo svugde i u svemu, čini da nam izgleda „skrivenom i tajanstvenom" – što ona sama po sebi uistinu nije, jer budući da čini sve, ona jeste sve.

E, vidiš, ta sila, sama po sebi, jeste Ljubav! Čak ono što ljudi u svojim budnim snovima nazivaju „ljubavlju", samo je bleda senka, i nevešta kopija, onoga što Ljubav zaista jeste. Uistinu, upravo Ljubav jeste taj „skriveni" unutarnji zov... taj neodoljivi miris, koji reku večito nagoni da traži i nađe put do konačnog ušća – do svog Okeana. I, upravo Ljubav, a ne gravitacija, jeste ta zbog koje jabuka pada na tlo i koja je nagoni da truli, raspada se i ponovo vraća prirodi - velikom Jedinstvu."

- „Da li to onda, učitelju, znači da je Ljubav na neki način i destruktivna sila?"

- „Pa, zavisi kako na to gledaš: jedan veliki mudrac iz prošlosti rekao je – „Ako zrno pšenično padnuvši na zemlju ne umre, ono jedno ostane; ako li umre, mnogo roda rodi."

Dakle, je li ili nije?" – pitanjem ga bocnu Učitelj, a zatim nastavi: „Ako ne vidimo dalje od oblika, tada „smrću" oblika nestaje i bit. Ali ako, unutar i iza svega vidimo Život – vidimo Ljubav, koja pokreće sve, čini sve i Jeste sve – tada sama smrt ostaje biti samo „reč" samo prazna i beživotna ljuštura, a „zlo" i „dobro" samo nastavni rekviziti u rukama Nebeskog Učitelja – svrhovite igračke u službi Života i bezuslovne Ljubavi!"

- „I, samo još jedno:

Čovek je isto što i ova reka! Ali znaj – reku ne čini njena obala, ne čini je ni njeno korito, pa čak niti sva njena voda, a ni svo troje skupa. Ono što čini reku, jeste upravo njen tok!

Dokle god teče, vođena Ljubavlju, dotle je reka i ide ka Okeanu; a kada ga jednom spozna, u radosti beskrajnog Jedinstva konačno shvatiće pravu i punu istinu: da nikada, ali nikada od njega nije ni bila uistinu razdvojena – ni dok je bila kap rose na zelenom listu, ni dok je bila kap kiše na nečijem dlanu; ni dok je bila suza u oku sanjivog deteta, pa niti dok je na izvoru svome patila za dalekim ušćem jer jedna voda, i jedan okean, tvori sve kapi ovoga sveta!

Stoga znaj, da sva razdvojenost, svaka suprotnost, jeste samo obmana čula, iluzija uma, i samo je naizgled, početak i kraj u istini oduvek su Jedno, i ništa drugo; i da su „veliko" i „malo", „dobro" i „loše", „trajno" i "smrtno"... samo igračke tog jednog istog, blaženog, večnog i beskrajnog Postojanja. I znaj da Ljubav, i samo Ljubav, jeste ta „Vezivna, neodoljiva Sila", kojom Celina, sam Izvor svega što jeste – večno drži na okupu, brižno miluje i nježno zapljuskuje, celo svoje - celo tvoje Biće!"

Ako se raširi glas

Bagdadski kalif Al-Mamun imao je prelepog arapskog konja. Bogati Omah želeo je tog konja i nudio je mnogo kamila za njega, ali kalif nije htio ni da čuje za to. Omah je rešio da dođe do konja po svaku cenu, pa makar i prevarom.

Znao je kuda će proći Al-Mamun, pa se prerušio u prosjaka, legao nasred puta i čekao. Al-Mamun je bio čovek mekog srca i, čim ga je video, sjahao je s konja da vidi šta mu je.

"Pomagajte!", zavapio je lažni prosjak."Danima gladujem i nisam u stanju da hodam."

Al-Mamun ga je pažljivo popeo na konja i Omah je to smesta iskoristio da krene u galop, dok je kalif trčao, vičući mu da stane. Kada je Omah dovoljno daleko pobegao, zastao je i okrenuo se.

"Ukrao si mi konja", vikao je Al-Mamun. "Molim te za samo jedno."

"Šta?" – upitao je Omah.

"Da nikome ne kažeš kako si došao do konja."

"Zašto?"

"Ako se raširi glas o tvojoj prevari, može se desiti da jednog dana niko ne zastane da pomogne nekome ko leži nasred ulice i zaista umire."

Daj i daceti se

Trazio sam Snagu. I Bog mi je dao poteskoce koje su me osnazile.
Trazio sam Mudrost. I Bog mi je dao Probleme koje je trebalo resiti.
Trazio sam Bogatstvo. I Bog mi je dao Mozak i Telo da mogu raditi.
Trazio sam Hrabrost. I Bog mi je dao Prepreke koje je trebalo savladati.
Trazio sam Ljubav. I Bog mi je dao Ljude kojima je trebalo pomoci.
Orazio sam Usluge. I Bog mi je dao Prilike.

Nisam dobio nista od onog sto sam trazio, ali
dobio sam sve sto mi je trebalo.

Start Living Again..2 by Osvaldo Pieroni, sur Flickr

Da li postoji zlo?

Jednog dana profesor na fakultetu je odlučio da sa studentima započne raspravu.
Pitao je: "Da li je Bog stvorio sve što postoji?"

Studenti su u glas rekli da jeste.

"Baš sve?", pitao je profesor.

"Da, sve.", bio je odgovor studenata.

"U tom slučaju, stvorio je i zlo, zar ne? Jer, zlo postoji" - rekao je profesor.
Studenti su zaćutali, nisu imali odgovor na to pitanje. Profesor je bio oduševljen jer je pokazao da je vera samo mit.

Odjednom, jedan student je podigao ruku i pitao:"Mogu li ja nešto Vas da pitam, profesore?"

"Naravno", odgovorio je profesor.

"Da li postoji hladnoća?"

"Naravno, kolega. Zar nikad niste osetili hladnoću?"

"Zapravo, profesore, hladnoća ne postoji! Prema onome što smo učili iz fizike, hladnoća je odsustvo toplote. Može se samo posmatrati da li objekat ima i da li predaje energiju i svoju toplotu na druge objekte. Bez toplote, predmeti su inertni, ne reaguju. Znači hladnoća ne postoji. Mi smo stvorili termin hladno da bismo objasnili odsustvo toplote."

"A tama?", nastavio je student.

"Ona isto postoji.", rekao je profesor.

"Opet grešite, gospodine. Tama je potpuno odsustvo svetlosti. Možemo proučavati svetlost i osvjetljenje, ali ne i tamu. Nikolsova prizma pokazuje mnoštvo različitih boja na koje se svetlost razlaže u zavisnosti od talasne dužine. Tama je termin koji smo mi stvorili da objasnimo potpuno odsustvo svetlosti."

I konačno, student je pitao: "A zlo, profesore, da li postoji zlo?"
Profesor je ćutao.
Student je nastavio: "Bog nije stvorio zlo! Zlo je odsustvo Boga u čovekovom srcu,
ono je odsustvo ljubavi, čovečnosti i vere. Ljubav i vera su kao toplota i svetlost. Oni postoje. Njihovo odsustvo dovodi do zla."

Sada je profesor zaćutao.

Pričekaj tri dana

Bio je lep prolećni dan, misli mlade žene ispunilo je osećanje mira dok je razmišljala o Isusovoj smrti i uskrsnuću. Zastala je na trenutak na vrhu stepenica koje su vodile na glavnu ulicu sada prepunu ljudi koji su žurili na svoj posao.

Na starom mestu, na početku prolaza, sedela je stara prodavačica cveća. Oko njenih nogu bili su raspoređeni buketi svežeg cveća na raširenom novinskom papiru. Prodavačica cveća se smešila, a njeno staro, izborano lice sjajilo je nekom unutrašnjom radošću.

Bez mnogo razmišljanja mlada žena se okrenula, izabrala je jedan buket i upitala: "Danas ste izgleda srećni?"

"Zašto da ne, odgovorila je starica. Sve je dobro. Zar ne?"

Bila je jadno odevena i veoma stara, njen odgovor je iznenadio ženu.

"Pa vi ovde sedite već godinama. I uvek ste nasmešeni. Izgleda da se dobro nosite sa svojim nevoljama?"

"Pa ne možete doživeti ove moje godine, a da nemate nevolje. Godine i nevolje idu uvek zajedno", odgovorila je. "Ali sve vam je to kao Isus i Veliki petak", a onda je zastala.

"Kao šta?" upitala je žena.

"Kao Isus i Veliki petak. Kada je Isus umro na krstu u petak, bio je to najgori dan za Isusa. I kad se pojave nevolje, ja se uvek toga setim. Jer tada sebe podsetim i šta se dogodilo sa Isusom tri dana kasnije. Tada je Isus ustao iz groba – vaskrsnuo je iz mrtvih. Kada stvari pođu kako ne treba, naučila sam da ne gunđam već čekam tri dana, jer tada sve nekako izađe na dobro."

Mlada žena se nasmešila u znak pozdrava i pošla dalje. Ponela je sa sobom malu lekciju o strpljenju, i kad god dođu nevolje ili neprilike uvek se seti reči: "Daj Bogu priliku da ti pomogne. Pričekaj tri dana."

Научи да играш, за да учат од тебе како се игра

Еден учител по танц, незадоволен од своите ученици му се обрати на Господ:

-„Господе, неможам веќе да ја издржам непослушноста на моите ученици. Те молам помогни ми.“

-„Полека, смири се и кажи ми што се случува, како можам јас да ти помогнам!?Да слушнам во што е проблемот?“ – запраша Господ.

-„Постојано им велам на моите непослушни ученици да играат во ритамот на песната која јас ја одбрав . Секој час им објаснувам какви чекори сакам тие да прават, но тие секогаш играат по свое, а тоа е спротивно од моето објаснување. Ме излудуваат. Незнам како да се разберам со нив!?“ – вознемирено, во еден здив рече учителот.

Господ го погледна под око и рече:

-„Добро,ајде да видиме што можеме да направиме. Пушти ја музиката и одиграј ги чекорите кои ги бараш од нив.“

Учителот малку се подзамисли, се подзакашла и продолжи со остар глас:

-Но Господе, јас можам само да ги објаснам чекорите, јас незнам да танцувам. Но, знам што барам од нив и тие тоа треба да го извршат.

Господ се почеша по брадата, замавна со главата и тивко проговори:

-"Ако ти не знаеш да ги одиграш чекорите пред нив, како може да тражиш тие да ги играат?"

Луѓето зад вас не чекорат како вие сакате, туку како вие чекорите.

О.С.Кр.Паланка, 2016 година

Toliko

Jednog dana čovek je prolazio pored neke kuće i ugledao staricu u stolici za ljuljanje. Pored nje, u istoj takvoj stolici, ljuljao se starac i čitao novine, a između njih, na pragu kuće, ležao je pas i zavijao, kao da ga nešto boli.

Prolazeći pored njih, čovek se iznenadio, i pitao se u sebi zašto pas tako žalosno zavija.

Sledećeg dana, ponovo je prošao pored te kuće. Opet je ugledao stariji par u stolicama za ljuljanje, i psa, koji je ležeći cvileo.

Zabrinuti čovek obećao je sebi da, ako i sutra ugleda ovog psa koji je neprestano zavijao, upitaće starce u čemu je problem.

Trećeg dana, na svoje iznenađenje, ugledao je istu sliku: starica se ljuljala, starac je čitao novine, i pas je na istom mestu, žalosno zavijao.

Više nije mogao da izdrži:

– Oprostite, gospođo – obratio se starici – Šta se desilo sa vašim psom?

– Sa njim? – On leži na ekseru.

Iznenađeni čovek upita:

– Ako pas leži na ekseru, i ako ga to boli, zašto, jednostavno, ne ustane?

Starica se nasmejala i rekla prijatnim, nežnim glasom:

– Znači, dragi moj, boli ga toliko da može da zavija, ali ne toliko da bi se pokrenuo sa tog mesta.

Pre no što uđemo

Jednom sam angažovao stolara da mi pomogne renovirati staru poljsku kuću, a upravo mu se završio prvi težak dan na poslu.

Pukla mu je guma pa je izgubio jedan sat rada, električna testera mu je otkazala, a sada mu se stari kamion odbijao pokrenuti. Dok sam ga vozio kući, sedeo je ozbiljan u kamenoj tišini.

Na dolasku pred njegovu kuću, pozvao me da upoznam njegovu porodicu. Dok smo hodali prema vratima, nakratko je zastao ispred malog stabla, dodirujući vrhove njegovih grana s obe ruke. Pre nego što su se vrata kuće otvorila, on se neverovatno transformisao. Njegovo preplanulo lice zasijalo je osmesima te je zagrlio svoje dvoje male dece i supruzi dao poljubac.

Zatim me je otpratio do automobila. Prošli smo pokraj stabla, a ja sam goreo od znatiželje. Pitao sam ga što je to što sam malopre video.

"Oh, to je moje 'stablo briga'", odgovorio je. "Znam da ne mogu izbeći probleme na poslu, ali jedno je sigurno, ti problemi ne pripadaju kući, mojoj ženi i deci. Zato ih samo obesim na stablo svake večeri, pre nego što uđem u kuću. Ujutro kad krenem na posao ponovo ih uzmem."

Na trenutak zastane. "Ali smešno je," nasmejao se, "… kad u jutarnjim satima dođem kako bi ih ponovo pokupio, nema ih ni približno onoliko koliko se sećam da sam ih obesio prethodno veče."