незнам...
незнам...
Every breath you take...
некад се осеќам ко капка закачена на облак чекајќи го почетокот на падот на своето летање. до дното... тлото, свеедно е некад.
( како посакувам да знаеш )
ќе ми треба нов стопен глечер да ги сперам од мене сите оние сицилијански ноќи, Cosa Nostra на нашите погледи што ги чекаа неонските светла по плоштадите, оние што ги најавуваат ноќите,
( знам дека знаеш )
и утрата... `уште 5 минути` после алармот,
будење со мачката врз мојот стомак, изгубени јапанки некаде на патот до купатило и одлука да стапнам боса врз ладен под,
( не знаеш )
будење со едно јако, врело турско,
кога сакам нешто да ти напишам на хартија со боја на афрички песок,
нешто што
незнам дали го знаеш.
Cvor
Prostranstvo postoji u nama i van nas. Zasivaju se jedno na drugo da mi to i ne znamo. Tanka je granica, nevidljiv rub izmedju zivota i zivotarenja, samo je jedan koncic tacka izmedju zivjeti i biti...
Put u unutrasnjeg sebe ponekad nijedno prostranstvo ne moze izdrzati. Malo mi je... neba, zemlje, vode, vazduha. Malo mi je zelja, prica, rijeci, glasova...
A onda se najednom sve to moje malo sklupca u cvor i sumanuto zakotrlja u duboku tamu. Svaki novi dan na nj ce posut zrnce izgubljene prasine koja ne treba nikom. Onaj jedini koncic, postao je cvor; prosiven u tisinu bivse mene.
Mikica
:klap:
Idem sebi (jesen)
sebi
ja idem sebi
sebi
vraćam se sebi
odlaze hladni vetrovi ka jugu
nose prazne reči, skupe, mirisne
ova jesen traje već sedam godina
gledam
ledi se med
i svaka suza pokisne
jesen je u proleće
jesen u aprilu
u jesenjoj uniformi
jesen u civilu
ona zna
ona mora paziti
hladno je
i mora da shvati
onaj koji nema nikog ima kome da se vrati
i ja idem
idem u nedelju
idem u ponedeljak
idem i u utorak
idem u sredu
idem u četvrtak
i petak i subotu
ja idem
idem sebi
ja idem
vraćam se sebi
odlazim sa hladnim vetrovima jugu
nosim pun džep praznih reči, što lepo mirišu
brojim godinu za godinom, bandere pokraj puta
koga ljubav nije opila
taj ne ume da luta
ja znam
i vraćam se sebi
hladno je
a ko se smrzne taj shvati
da onaj koji nema nikog ima kome da se vrati
ja znam
i vraćam se sebi
(za BVM)
Goran Aleksic, Web Desperado
Foto: Alexander Shahmiri
galeksic
Ti u meni
U oko sam Te sakrila,
Ruku sam Ti pruzila,
U snove sam Te utkala
Godine svoje pred Tebe rasula.
Dušu si mi otvorio,
Srce si mi dotakao,
Mirom si me podario,
Jutrom si me sačekao.
Zajedno plovimo, oblacima lebdimo,
Proleće samo naše budimo,
Skazaljke starog sata zaustavljamo
Govori tiše, ne rasteruj sne!
Oci moje sanjive
Oci moje sanjive
vide more likova,
redjaju se spontano
kao slike nestvarne…
Likovi su nejasni
i mom umu nevazni.
Oci moje sanjive,
za lik jedan vapiju.
I ne traze vreme,
jer je ono sada.
Sta ce im dilime
zar da dusa jada?
Imaju svo vreme,
za zivot i cuda…
Prenesu mi oci
stih od raznih snova.
Necu se ja cuditi
kad znam da ih cujem ,
trebam znati cuti,
trebam reci znati.
Oci moje sanjive
za lik jedan vapiju.
Oci moje ranjive
hoce da ga sakriju.
Tom se liku nedaju,
ali mu se predaju.
virada
Mr. Magic
какви и да се, ги сакам автобусите, овие градскиве. како да возат некоја стварност низ која замислувам дека патувам, а све станува некако помалку стварно кога патувам и се осеќам по малку филмски, како кога ја слушам еми вајнхаус и добро е што има чат пат знаци "стоп" за влез у некој друг живот и све што е на миг така стварно, како погледите со еден згоден младич у траење од неколку станици, останува само некаков оддек од чукањата на моето срце, трепкање на крилцата од `оние` пеперутки под пупакот и замаглена флека на прозорот од автобусот како панорама на некој иден патник на кратките стази на сонувањата...
Некаде помеѓу
Кога се обраќам на онаа привидна себе која мора да се врати на точката simplicity, има нешто што ме бои во интервали, нешто што извира од плексус соларис... тогаш неодоливо ми треба телото и усни полни со смисла ...совршена консталација со совршен склад, у манир на големиот сон, "Jazz is Paris and Paris is jazz", памтиш?...
Виолончело кое ме вика на пат... како на ракетен погон, да излезам од оваа левичарска соба со боја на кајсија, а јас уморна, лажлива, мрзлива...
И пред тоа да се случи морав да поделам насмевки на светот, но оваа декемвриска вечер имаше многу малку луѓе на улица и немав многу шанси за ширење толеранција.
Па сепак, Неруда повторно ќе ми шепоти оваа ноќ... додека срцето ми пука како чипс...
сонливи монолози
Сонцето оди да спие,
а ја полека ќе се изгубам
у релативноста на ноќта.
знам,
релативноста у ствари
е искуство на еден голем војсководец
на армија од милион мали емоции,
што знае да ги пренесе низ битките
по онаа линија на противречности,
меѓу галама и тишина,
пустиња и џунгла,
меланхолија и еуфорија...
меѓу лето и зима...
но има неколку денови од зимата
кои никогаш неможам да ги предвидам,
кога знам да бидам депресивна,
(иако сите сметаат дека мојата депресија е прилично хумористична... )
и тогаш сум пуна со искуство од несигурност,
скроз изгубена и етерична,
и сега имам еден таков ден пред себе...
кога секој може да ме растопи
како кекс у топло млеко,
и ноќ кога одбивам
да бидам самоубиец на сопствените емоции,
ноќ за напад на реализмот
со демагогија слична на мојата...
... љубовта е многу поедноставна ...
Pokreti istine
Rec mi treba…
Mocna, pokretljiva,
uznemiravajuca,
razdrazljiva.
Moram ljutnjom
istinu da budim.
Da je pitam,
Koliko jos stepenika
proci?
Prvi, drugi, treci,
cini se u nedogled.
Istinu ja trazim
toliko ne vidim
toliko necu
da cujem.
Moram da sada
istinu budim.
Rec ja trazim,
pokretljivu, mocnu,
uznemiravajucu,
razdrazljivu.
Istina je ta rec.
Odupreh se
sa nekoliko
dubokih uzdaha
da vidim odraz svoj.
Pravim pokrete istine
za sve sto je
kopnilo u meni.
Pozvala sam se
na nju.
Cutim, cekam
pokrete njene.
Vidik je jasan
sa prozora mog.
Slusam,
govore ljudi,
o istini
neki se poigravaju,
neki je ismejavaju,
a niko postedjen biti nece.
I dalje slusam,
dok ljutnjom svojom
budim je…
Budim je u sebi,
da je samo pitam
jesam li u pravu?
Istina je odraz zivota
no,
tesko ja prihvatam
pokrete njene.
Ako danas
ne ucinim nista
sutra cu biti lazna.
Ljutnjom svojom
te budim…
Da te pitam,
zasto jutrom ovim
ovaj grad me ganja,
nemirni zvuci
me gone.
I sada saznajem,
jutrom ovim ja
gledam odraz svoj
a, on je istina.
virada
Moeto ime e ljubov
Potrazi me,
nekade na ova parce zemja
postojam vo edno katce
skriena,
a mozebi i zaboravena....
Pomiluvaj me,
so svojot nezen dopir i
sepoti tivko, sto potivko
zborovi neiskazani, nedoreceni...
Potrazi me,
vo rascvetanata roza
kade za moment zastanav
da se odmoram od svoeto talkanje i
soberi go sokot od nejzinite cvetovi
da gi nakvasam mojte zedni usni.
Simni gi zvezdite od neboto,
da me zatoplat so svojot sjaj.
Da mi go osvetlat patot
po koj dvizam...
Povikaj me!
Moeto ime e ljubov.
Ljubov razigrana, neiskazana,
ljubov ostavena vo vremeto na zaboravot.
I podaj gi dlankite,
da dopres do mene....
Da te povedam daleku so sebe
na moeto patuvanje niz vremeto.
niko650
Put koji postoji
Postoji put kojim se zbog srece ide.
Milion zvezda osvetljava taj put,
da bi bol bio laksi
sto u dusi vlada.
Skrije ga covek, pa ga gusi
kao bice jedno, zalutala dusa
steze taj bol, da ga ubije.
Ni sazvezce vise nije isto,
sazvezdje je jedno, krug zakon.
Ovo je pesma za pesme sa bolom,
pesma za onu haljinu
tamnih boja.
Pesma za put nama nevidljive svetlosti.
Dok bice ne nestane toliko dugo
da ga i bol zaboravi.
Pa da se dusa opet vrati
da opet putem svojim ide.
Put osvetljava milion zvezda.
Zivot je pun tvrdoca i neravnina.
Zahvaljujem mu sto je takav.
Ne trazim da mi zivot bude gladak
neka je neravan, mali, krivudav.
Ne zelim da slusam reci:
"Oh, kako smo nesrecni!"
Evo i danas mi je nebo dalo zivot,
hvala nebu.
Necu ni da se pitam
kad mogu da hodam i da disem.
Mogu da otvaram usta da bi pricala.
Samo mi je tesko otvoriti dusu.
Svakoga dana trazim svoju duhovnu hranu,
a ona kaze: "Ne brini ovde sam,
docu cu i sutra."
Da bol bolom pobedis
da tugu tugom nasmesis.
A kazem treba nam svetlost.
Nekada ne znamo vise gde smo.
Videsmo dijamant,
toliko cist,
Pozelesmo sve da probamo,
dodirnemo,
eksperimentisemo,
da upoznamo.
Tako izgubimo
sjaj tog dijamanta.
I to je dobro.
Neka i postane tamni kamen
coveku treba prava svetlost.
Ljudi smo
nase slabosti su kao vrata
kroz koja mogu prodirati
svakakve mracne ulice
kojima zalutamo, boli, tuge.
Zele da nas potope.
Neka ih...
I one su deo coveka...
Postoji put kojim se zbog svetla ide
taj put osvetljava jedino nebo.
Webstrane.info - Nostalgija
Virada
virada