Knjiga nadahnuća - naše pesme, stihovi, skice Umetnost

Staroto ogniste

Ima li pesna,
ima li zbor
za ovaa bolka vo srceto
dlaboko vrezana, neiskazana.

Ima li sonce,
vo ova vreme tazno.
Samo cudno zlo na nasite lica
caruva vo nasite srca.

Neprespani noki,
senki me demnat od sekade.
Me pratat vo cekor
cuvstvo na strav, nemir...

Nezni zvuci, topli tonovi
razlevaat noti vo vozduhot.
Cezneam, za staroto ogniste
odamna napusteno.

Son ili jave e ova,
vesela smea oddeknuva nasekade.
Veseli lica, me obleva toplina
i edno damnesno vreme, sekavanja.

Barem da mozam,
uste ednas da go osetam
toj miris koj me mami
koj me ispolnuva, opojuva.

I majciniot lik,
vo koj dlaboka bolka se vsadila.
Znak na edno vreme,
pominato, nezaboraveno...

Sednata kraj ognisteto,
gi gree svojte race
ispukani od vetrot,
ostareni od vremeto.

Kolku bolka,
sokriena, neiskazana
vo pesnite opisana,
go obleva toa srce milno, blago...

Kako osameno drvo,
ostaveno na milost i nemilost
koi gi pravi poslednite napori i cekori
da izdrzi, opstane.

Posegnuvam so dlankite,
pregratka i baknez na toa lice staro.
Me obzema toplina vo srceto,
cuvstvo na radost... zaspivam... tonam vo nokta.

Na mojot tatko - so ljubov!

Stranica prazna, neispisana... Istutkana, pozoltena, koja dolgo vreme bese na bregot. Ostavena tamu, plimata i osekata da se poigruvaat so nea.

I edno vreme, odamna pominato, no ne zaboraveno. Potonuvam vo nego.

Cuvstva roj, nedopreni, razbranuvani, cuvstva izmesani - radost, sreka, ljubov, taga i napliv na bezbroj spomeni.

Niz prozorecot mesecinata praka snop svetlina i mi zaleva volseben zdiv. Zvezdite zolt tepih poslale vrz nebesnata sir. Zubor na raspenetata reka.

Coveckata dusa e slicna na nea. Pominuva eden pat, nekogas pobrzo, nekogas posporo. No, so sebe nosi se sto pominalo... Prepreka do prepreka. I uspeva se da sovlada, da pobedi i povtorno da prodolzi.

Nekade vo dalecinata oddeknuvaat zvuci na edna mladost.

Nok e. Dolga, tivka, trepetliva. Se slusaat cekori odnekade. Doagaat i zaminuvaat, se gubat vo tisinata. I se taka vo beskraj. Tolku blisku, a sepak daleku. Naslusnuvam, moment na nemir vo srceto, trepet vo dusata. Silna zelba me obleva, nadez. Povtorno cekori poleka oddeknuvaat po sitnata kaldrma. Noga pred noga, cekor po cekor.

Te prepoznavam. I site nemiri i senista, koi me obletuvaat dolgo vo nokta, poleka zaminuvaat. Srceto od nadez preskoknuva. Kako da slusam eden drag glas - no povtorno nemiren son.

Zosto?! Zosto morase taka? I po stopati se prasuvam, no nema odgovor. Samo odek na mojte zborovi. Mi nedostasuvas... i tvojata ljubov i nasmevka, pa duri i tvojata strogost.

Go gledam likot na mojata majka. Sto li se krie vo toa mudro i blago srce?! Vo tie tazni oci i bori nazidani. Sekoja so svojata bolka. Del od moment na minatotot, pominato no ne izbrisano. Dve srca prazni, ostaveni da krvavat od bol.

Zosto?! Zarem me ostavas? Te odnemuva, crn oblak te sokriva.

Okolu mene radosni lica, spodeluvaa ljubov, spodeluvaa radost... Kaj mene sekogas bese edna praznina, nepodpolneta.

Da li im zaviduvav? Ne, samo go posakuvav toa so seto srce. Cudno cuvstvo. Me zbunuvase. Srce moe, sto se slucuva? Golema bolka te svila. Dali e toa bes, bol ili taga...

A se bese navidum - kako nisto da ne e. Mojata bolka vo moeto srce, majcinata vo nejzinoto cvrsto i hrabro srce koe nikogas ne progovori.

Cinam kako sega da e pred mene tvojot lik. Pregratka cvrsta, polna so ljubov. Ti bev milenice, ne go kriese toa. Nasmevka topla, dodeka gi slusase moite napisani zborovi, koi te raduvaa i ispolnuvaa. Pesni izlezeni od dlabocinata na edno detsko srce.

Te isprativ i te baknav za posleden pat. Se uste go cuvstvuvam ledenoto lice na mojte usni.

Ja ponese mojata detska ljubov so sebe. Mi ostavi bolka, taga i sekavanje za edna mladost, sekavanja razigrani pod tvojte granki, podadeni kon mene, koj mi sepotat i me zastituvaat.

A vo dalecinata, povtorno istata pesna na mojata mladost. Nedopeana, nezaboravena...

Ja krevam glavata i go prodolzuvam svojot pat. Znam deka samo takva me sakase - hrabra, mila, neskrotliva, polna so elan vo dusata.

A pred mene svetlina... idnina.

Moment na sreka

Planinski venec vo nedogled,
beskrajna sir pred mene.
Cekoram poleka,
son cuden mojte misli gi prepletuva.

Cudna tisina...
Silen plamen v gradite
i iskri vo ocite
ogan razgoruvaat.

Samo za moment
milozvucen ton v srce mi bie,
kako casovnik koj minutite gi broi,
kako bran sto pliska vo bregot pesocen.

Zrak svetlost
vo dlabocinata na teloto
dlaboko zaronuva.
Naslutuvam... prepoznavam, posakuvam...

Iljadnici zborovi
ne se dovolni
ovoj moment da go opisat
i nemoze nikoj i nisto da go zameni.

I zaboravam na se.
Minatoto i segasnosta
vo edno se pretopuvaat.
Se predavam na momentot,
posakuvam da trae zasekogas.

Od vozbuda treptam
i miris volseben me preplavuva,
lavanda, toj prekrasen cvet
niz poleto se razbranuva.

I zaboravam na se -
na godinite koi vo sebe gi nosam,
na teskiot tovar
koj na pleski mi nateznal.

Nemirno dete
povtorno vo mene se radja.

Zapocnuvam tanc po rosnata treva,
so kosa raspletena,
so vel od cvetovi zakitena.
Kako lulka na vetrot se luleam...

Da, toa sum jas!

O, zivote nemiren
o, kolku nepraveden.
Zarobeni vo minatoto,
so maski na licata
cekorime niz ovoj zivot
koj ti ni go daruvas.

Dali sme toa navistina nie...
Kade se sokrilo naseto vistinsko "Jas"?

Kao uslišena molitva

Došla sam ti optočena čipkom
sva u belom…
Kao uslišena molitva tvoja.
Sa dugim šlepom haljine što donosi
Ljubav.

Došla sam tiho, kao što si tiho molio.
Zar da sada ideš preko trnja, nošen
vetrom sumnje?

Zar ne vidiš?

Ideš pogrešnim putem…
Idi uvek pravo,
ne zaobilazi, gledaj me u oči
ne skreći pogled,
ne okreći leđa.
Okrećeš ih sebi.

Duša tvoja preplavljena je ljubavlju.
Njome zvezde po nebu kačiš.

Samo nemoj stavljati sebe
iznad ljubavi…
Stavi ljubav iznad života!
Jer sam ti dosla, optočena čipkom belom,
rucni rad…

Utkana ostvarenja za tvoje želje
nosim.
Zar si sumnjao da ću doći?

Dođoh na tvoju molitvu, pa te pitam,
koju ti to sreću snevaš.
Zar me nisi molitvom zvao?!

Postoji li molitva koja nije uslišena?
Ne postoji…
Svaka molitva čeka svoj red.

Znaš li
sada na tebe je red…

Radmila Stankovic

Живот

Коленичам пред тебе
полски цвету на долините.
Небаре треба
само раце да подадам,
од притаен мир да те пробудам.

Да се родиш,
подарок од Бога е!
Да почувствуваш цветен мирис
во своето срце
и изгрев сончев
в мугри, лице да ти погали.

Да расцутиш
со нежност и трепет
и чиста љубов
од илјадници цветни ливчиња
во најразлични бои.

О, цвету волшебен!
Пред мене прекрасен пејсаж
во јасна светлина.
И секоја твоја латица
една приказна за себе.

Овој живот прекрасен е!

Igra srca

Što sam ja toliko kriva
da mi srce puca jako
u njemu je jauk cveta.

E, nesrećo pa i srećo,
zar ti neznaš igru srca?
Igra srca nije laka.
Zar u srcu kaktus raste
pa po kap mu vode daješ.

Zar ti neznaš igru srca
Pa zašto se onda igraš?
U mom srcu vrisak cveta
savio se sav od bola,
uvenuće bez života.

A ko mi ga posadio?
Ti nesrećo pa i srećo.
Neka vene cvet u srcu
tvoje muka i greh igre.

Neka vrišti, neće reći
zbog nje venem,
već zbog njega.
A što si se igrao srcem?

Nemoj onda kad te molim
ni kap vode ni života,
cvetu u mom srcu dati.

Jer on mora da uvene,
cvet se muči, prazno diše.
Broji sate i minute do sledeće
kapi vode
i do malo tog života.

Ne pomaže moja voda
ti ga trebaš zalivati,
kad se setiš pa se složiš
kap vode ti cvetu daješ.

Zaliješ ga pa ostaviš
da živi sa mukom teškom.
Ne znaš ti to.
Što se igraš srcem mojim
ti nesrećo pa i srećo.
Igra srca nije laka.

Koje kiše sad da bira?
Koje tuge da proklinje?
Kada srce sakriveno je
i od bola nemoćno je.

Длабоко во срцето

Потонувам
во немир бескраен.
Илузиии ме преплавуваат,
трепет во душата
сонот ми го одзема.

И како птица исплашена,
како галеб со скршено крило
бдеам во ноќите долги.
Пропаѓам, тонам, а во грлото грутка.

Допри до срцето,
птицо немирна лекокрила.
Зарони длабоко во него...
Можеби токму таму
ќе го најдеш одговорот
за сите мои немири.

Моето срце,
санта лед нестопена
гордо на сонцето пркоси.
Осамен поглед, одсатен
во далечина гледа.
Плачам, се смеам, молчам...

Поглед полн надеж
се буди од длабок сон.
Зборови недовршени
ко екот одзвонуваат.
Се топам полека
ко снег во пролет...се будам.

Каде сум и што сум?
Помогнете ми ангели божји
спасете ја душата моја.
Животот убав, вреден за живеење
дар ми подајте, подарете.

И копнеж и желба и надеж
за еден миг радост
и насмевка разлеана, љубов...

Рајска градина
и мирис на опојни ружи
во срце ми царува.
Виножито од рози
низ коси да плетам,
желба моја е.

Нека ми е простено
За сите мечтаења недовршени,
За немирот што ме обзема,
За тагата што длабоко во мене се скрила.

Нека ми е простено за се...
Од денес за живот се менам!

Reka uspomena

Hej prijatelji? Vi tamo što odoste daleko… Da, da, i Vi iz Kanade i Vi preko okeana? Reka vas zove. Reka uspomena, lepih. Uspomena na čijim temeljima u vama još postoji ono dobro i plemenito, i razvija sve više i više vašu kreativnost i poglede na prave vrednosti. Znam da niste zaboravili, samo nemate vremena. Uspavani u ograničenom svetu, vreme je za budjenje. Da vam ispričam jednu istinitu priču.

Kada u ranim, prolećnim danima sto su obično promenljivi, nekada lepi, a nekada tmurni i kišoviti, pa sunce stidljivo pokloni zrake svoje danu, ja na poslu sanjam kako će sunce istrajati celo popodne. Ako se to i desi, kao danas, ja bih se uputila staroj prijateljici reci, da uvek ponovo lutam obalama šljunkovitim, da je istražujem i da se sećam… Da u nemirnoj površini vode mislima gradim svoje snove i svetove, da joj se sva poklonim, makar za tren. Da me obuzme osećanje poznato samo vama i meni. I da se vratim u stvarnost mišlju da je reka lepom danu udahnula veću vrednost, a meni sredila misli za nove radne pobede.

I vi, prijatelji moji što ste sada daleko, nosite u sebi lepotu takvog dana. Ali ovaj put nisam mogla čak ni ja da podne poklonim obalama. Možda što shvatam da ja nisam samo ja, da moje nostalgije nisu samo moje, da ih delim i sa vama. Ovoga puta nisam želela da odlutam sama, želela sam da tu svoju radost podelim sa vama.

Naravno, to reka neće nikada saznati, sunce je zašlo i dan je završen. Sunčan dan, a ipak se sveo samo na priču i gotova priča. Sada već sedim u sobi i razmisljam o sutrašnjim obavezama. Samo se još ti čujes, satu, jer sam ti jutros zavrnula uši što ti život znače. Ipak, ja priču ne ispričah njima, već ovoj stranici. A gde bi ti, stranice moja, otvorena srca prećutala ne prenevši sve prijateljima mojim.

Lisci ste vi stranice moje. A tako i treba, zato vas volim. A ti, današnji dane, poklonio si svoje i već vežes vreću. A vi, dani što dolazite, ja vas nestrpljivo čekam, kao i moje prijatelje – da zajedno delimo nostalgiju .

Pismo nedopisano

Tivka
Zvezdena
Trepetliva nok…

Sal milozvucni tonovi
na harfa
od morskoto dno izviraat.

Umoren patnik
na bregot odiska bara,
da zeme zdiv,
dusa da odmori…

No teska vozdiska od srce se otkina
sred gradite negovi.

Ne prasuvaj nisto, ne cudi se
ti patniku tazen,
sal naslusni dobro
zvuk morski
koj raskaz vo tisina siri,
raskaz za mladost
sto tlee, dogoruva…

…pod kamen morski
vo pesok zakopan
koj penliva voda go zapliskuva
- edna tajna zakopana…

Od odsjajot na zalezot na sonceto
list hartija se preslikuva,
pismo nedovrseno
dva – tri reda napisano

I edna solza ko kapka rosa
od granka sleana,
ko kapka krv razleana,
skameneta vo vecnosta na bolkata.

Ne veli nisto ti patniku straden.
Molci, ne zboruvaj
sal bezgrizno ostavi
vozdiska svoja dlaboka
tuka vo beskonecnosta
edna bolka,
bolka silna da raskaze…

A moreto ranite neka gi premie,
pesokot kapkite krv
od srca stradni
da gi sokrie.

Neka molkot i govorot
ostanat pregrnati so neizvesnosta
cekajki eden moment,
eden son
koj potonuva vo vremeto.

Носталгичен момент

Кога ќе почувствуваш
момент, носталгичен
кој шарен прозирен вел
од спектар бои
околу тебе плете,
како пајакот својата мрежа
ситна чипка, ред до ред

посакај желба неостварена,
посакај насмевка блага
долго посакувана,
една дланка кон тебе подадена.

И кога погледот во недоглед
бесцелно ти лута
небаре нешто и некого тражи
и мислата
како во некој чудесен свет
од светот на бајките
сказни реди, песни лее
златни ноти запишува

посакај зборови милни,
посакај лик за тебе драг.

Одсонувај го
секој момент на занес
и на камена плоча, со длето
исклесај ја секоја нота разиграна.

Допри ги боите на виножитото
во ливада зелена, од роса натопена
шарен килим постели
во бескрајот ширен.

И нежно, полека
своето немирно тело
на него положи го и

посакај глас милен, тивок
ликот да ти го погали,
бранови топли да те заплискаат
срцето да ти го стоплат.

Како пеперутка полетај
во рајската градина.
Погали цвет невин
кој нежно се ниша
сред ливада расцветана
и со милни детски очи
во тебе гледа.

Распостели ја душата своја,
расеј го немирот од срцето свое,
промени ги боите на виножитото.
Нека бидат сини,
сини како небото,
сини како водата
во потокот крај ридот кој жубори,
сини како слободата.

И предај се мирно
на моментот кој ти се дари.
Молчи, ништо не зборувај!
Остави само чувството длабоко
да те заслепи за момент со својот сјај.

Bar na trenutak

Volela bih da ovde si sada
u ruci stisnutih saka
postojan i moj
i da cela sam tvoja

Odnekud stvorena... mirisna
Cvetovima nasim zasuta

U fantaziji opravdana ludost
A u ludosti mi
Veseli
Jedno drugim zacarani

Pricala bih ti dugo
Nezno ti stihove redjala
Onako meko i tiho

Kada bih mogla...
Ovu prazninu popuniti dubinama nekim
pa da ti kroz njih nalik prividjenju doletim

Da bar na trenutak
spustim glavu gde snovi me hoce!

Игра на чувства

Тивка квечерина. Улици полни непознати лица. Насмеани, тажни, секој со својата мисла заминуваат по својот пат без поздрав. Возила безброј итаат во непозната насока. Сал одсјај од трепетлива светилка во темнината демне.

Тој...

Осамен долго стои на дождот, чекајки да препознае познат чекор и лик. Прозирни капки се слеваат по неговото лице, пратејќи ги браздите од неговите бори. Силна болка се гуши во солзите, стега во градите.

Постојано го довикува нејзиното име, постојано, тивко, речиси без глас.

Би седнал на работ на плочникот, би го заронил своето лице во дланките, како мало дете на кое не му е исполнета желбата.

Ги сокрива својте солзи, ги брише крадешкум оние кои успеваат да слизнат низ неговото уморно лице, свртен со грб, сокривајки се од случајните минувачи.

Надеж во секој момент го исполнува, преплавува, го стоплува неговото премрзнато тело. Надеж дека сепак однекаде, на дождот, ќе се појави со својата прекрасна насмевка, со својот милозвучен глас кој плени.

Можеби сега, можеби...миг по миг вечност.

Но единствено уличната светилка сочувствува со него. Тап звук одекнува од капките кој се леат по вировите и едно осамено дрво, во таа дождлива вечер, тажно ги занишува своите гранки.

Во мислите му одекнуваат зборовите:
„ Јас, ти и два прекрасни ангели бели, во прекрасна цветна градина...“

Таа...

Вознемирено стои на студот во снежната зимска квечерина. Очи полни солзи, изгубена во просторот. Студот ги штипе премрзнатите усни.

Снегулките играат танц во воздухот и нежно паѓаат врз нејзината замрсена коса. Се топат во нејзините кадри, се претвараат во капки солзи кои печат и болат.

Секој чекор е само илузија во тивката ноќ. Безизлезна тишина облетува во воздухот.

Преклопени стрелки на часовникот и лажна надеж дека ќе се појави тука, сега, токму пред неа...

Лелек во душата која се претвара во камена градина со свенати рози.
Сал одек на чекори од залутан минувач.

Недалеку, две вљубени срца ги греат своите премрзнати раце и тивко шепотат, се чувствува волшебен ритам околу нивните тела.

Воздишка тешка од нејзините гради се откина додека снегулките го продолжуваа својот последен танц.

Игра,
игра на топлина, студенило, игра на годишни времиња и неостварени желби...единственото нешто што остана зад нив.

И еден прекрасен постер, со две прекрасни звездички, веќе изветвен, кој остана да виси на зидот на старата трошна куќа.