Poznati ljudi i naš odraz u mislima poznatih Umetnost

Jaje na hazarski način - Milorad Pavić

Učenik:

- Tako možes i sveći, gaseći je izmedju dva prsta, da pokažeš da postojiš.

Mokadasa:

- Naravno, ako je sveća u stanju da umre... Ali, zamisli sada da postoji neko ko zna, dok mi ovo znamo o moljcu, to isto o nama. Neko ko naše nebo ima kao tavanicu. Neko ko nije u stanju da nam se približi da nam da do znanja da postoji, sem na jedan jedini način, ubijajući nas.

Neko, čijim se mi odelom hranimo, neko ko našu smrt nosi u svom telu kao jezik, kao sredstvo opštenja sa nama. Ubijajući nas, taj Nepoznati nas obaveštava o sebi.

Kad god neko umre to znači da je neko nepoznat nešto važno hteo da nam kaže. Svaka smrt je ustvari reč, a sve naše smrti su jedno veliko nepročitano pismo...

Mali princ - Antoan de Sent-Egziperi

Svi ljudi imaju zvezde, ali one svima ne znače isto. Za one koji putuju zvezde su vodiči. Za druge, one su samo male svetiljke. Za naučnike one su problemi. Za mog poslovnog čoveka one su bile zlato. Ali sve te zvezde tamo gore ćute. Ali ti, ti ćeš imati zvezde kakve niko nema...

- Šta hoćeš da kažeš?

- Kada budeš noću gledao u nebo, budući da ću ja živeti na jednoj od njih, budući da ću se ja smejati na jednoj od njih, tebi će se činiti kao da se sve zvezde smeju! I on ponovo prsnu u smeh.

- A kada se utešiš jer čovek se uvek uteši, bićeš srećan što si me upoznao. Uvek ćeš mi biti prijatelj. Želećeš da se smeješ sa mnom. I ponekad ćeš otvoriti svoj prozor, tako, iz pukog zadovoljstva... A tvoji prijatelji će se čudom čuditi kada vide kako se smeješ gledajući u nebo. Tada ćeš im reći:

- "Da, zvezde me uvek uveseljavaju!"

A oni će smatrati da si lud. Uvaljivaću te u grdne neprilike...
I on se ponovo nasmeja.

- To će biti kao da sam ti, umesto zvezda, poklonio hrpu malih praporaca koji umeju da se smeju...

Најдобрата година од вашиот живот

„ Негувајте ги визиите и соништата како деца на својата душа – отпечатоци од своите крајни достигнувања.“

Наполеон Хил

Секојдневно донесуваме одлуки, си ветуваме себеси дека од утре почнуваме да бараме работа, да вежбаме, престануваме да пушиме и што уште не. Но деновите, месеците, годините поминуваат, а нашите сонови остануваат само на празни ветувања.

„Најдобрата година од нашиот живот“ ќе ви покаже како да ја пробудите сопствената фантазија, да се збогувате со илузиите кои ве спречуваат да премине од зборови на дела, да склучите примирје со минатото и почнете да живеете и делувате во сегашноста.

Деби Форд дава одговор како можете да започнете со животот кој сте го сонувале сиве овие години.Таа вели:

...Замислете да се будите секое утро со возбудување и страст каква што не сте почувствувале со години. Замислете како секој ден уживате во секој момент чувствувајќи се исполнето, како вашиот живот да има смисла. Ова можете да го очекувате ако секој ден, седмица и месец живеете исполнето. Ако секој момент сте подготвени да ги употребите своите дарби, таленти и умешност. Токму тоа ќе го искусите ако ја зацврстите намерата да ја остварите својата најдобра година.

Важно е да се свати дека најдобрата година во нашиот живот е нешто за што впрочем имаме сила и што сме способни да го оствариме. Тоа е визија од нас самите на врвот, а не некој далечен имагинарен живот кој никогаш нема да го достигнеме.

Повеќето од нас вечно се стремат кон следното и следното и следното. Меѓутоа ако цело време се лишиме од среќата, ако се убедуваме себеси дека нашата радост постои само во посакуваното одредиште, тогаш сме фатени во бескрајниот циклус на посакувања и чекања и посакувања.

За да се ослободиме од резигнираноста и да се отвориме кон можностите да оствариме возбудлива иднина, прво мора да појдеме на кратко патување во минатото и да бидеме подготвени да ги откриеме начините според кои сме биле изиграни или разочарани(себеси и другите). Мора да видиме какви трауми и емоционални рани влечеме со нас и конечно да се ослободиме од нив.

Физичките недовршености, заостанати работи не спречуваат да имаме нов почеток врз кој можеме да го градиме она што го сакаме. Тие не влечат назад, физички, духовно, емотивно и ментално лишејќи не од нашата страст и радост за живот.

Не дека ќе нема денови кога ќе бидеме мрзеливи или неинспирирани или презаморени за да мислиме на најдобрата година, но самите вие одлучувате колку такви денови ќе постојат. Ветете си дека ќе уживате или барем ќе се опуштите во тие непосакувани денови.

Времето е драгоцено. И кога ќе го сватиме тоа, стануваме свесни за важноста за утврдување на секој момент. Секој момент може да биде незаборавен. Додека ја креираме најдобрата година, мора да ја зграбиме секоја прилика и да уживаме во деталите на својот живот. Моментите се моменти, а случките се случки, но тие стануваат посебни кога ќе сватиме дека ниеден од нив никогаш нема да се вратат, но и кога сме свесни за скапоценоста на случката и кога ќе избереме да ја обележиме како доволно посебна за да се присетиме на неа. Тоа е вештината на претварање на моментите во животот, од обични во исклучителни. Што го одредува незаборавниот момент? Мора да предизвика силни, позитивни емоции како што е радост, среќа, љубов или длабоко почитување.

Секој од нас може од светот да направи подобро место. Можеме да се обврземе дека ќе го отпуштиме својот емоционален багаж во име на некој друг. Можеме да станеме ментор или волонтер во организација каде е потребна поддршка. Подароците кои ќе ги примиме за возврат што сме го посветиле животот за некој друг, непроценливи се.

Ако имаме намера оваа година да ја направиме најдобра, ќе мора да ја вратиме својата вродена желба за натпросечното. Ќе мора да собереме храброст и да го искористиме секој ден. Мора да создадеме нов поглед на животот, поглед кој ги гледа можностите онаму каде што ги немало порано, поглед кој го гледа она исклучителното и останува фокусиран на долгорочното исполнување, а не на краткотрајните задоволства...

„Не се прашувај што му е потребно на светот. Прашај што те оживува. Бидејќи на светот му требаат луѓе кои оживеале.“

Харолд Витман

Извадок од книгата„Најдобрата година во вашиот живот“ – Деби Форд

Pobednik - Bela Hamvaš

Ova lipa raste u jednoj dolini Bakonija, gde se dolina sužava sa južne strane, gde iz boka brda štrče stene, deset-dvanaest tona teške. Seme je palo između dve stene. Dok je deblo doseglo širinu koju su mu stene dopuštale, moglo je rasti gotovo bez prepreke. Ali to nije dugo trajalo. Ona se lipa napela u stenama i razmakla ih. Sada se na nju srušila stena poput kuće i pokrila je. Lipa se izvukla. Korenjem se uhvatila za donje kamenje i počela stenu gurati prema gore. Rasprsla je kamenje koje joj je ležalo na putu. Na dva mesta, tik do debla, pale su zbijene mase veličine stola. Stablo ih je svojom korom prekrilo, razlilo se po njima poput žilave lave i jednostavno je progutalo dve zbijene mase. Razmrvilo je stene ispod tako da ih je korenjem obuhvatilo i pritiskivalo poput goleme zmije, dok se nisu ugušile, odnosno raspale na komade. Smrtnim je pritiskom, koji je trajao godinama, istisnulo iz njih svaki otpor. Sada lipa ima tri korena širine struka. Jedan, nakon više zavijutaka koje čini između komada stena, neposredno prodire u bok planine. Drugi se koren grana na četrdeset-pedeset izdanaka, užasna šaka sa pedeset prstiju, od čijeg dodira zastenje gromada stene. Treći je kamen napola go jer se kamenje rasipalo unaokolo, voda je isprala zemlju i koren je poput creva koja ispadaju iz rasporene utrobe. A iznad, stemi prema gore, u prostor, četvorospratno ravno deblo, širine tri čoveka, povlačeći za sobom mnogo svojih grana i svog lišća pa živi poput besmrtnog smeha.

Bilo bi dobro znati šta je ova lipa, još dok je bila seme, mislila o sebi. Htela je postati pravilna i srazmerna, poput svih stabala, idealno stablo, poput svakog bića - idealno biće. Ali nije bila sanjalica. Stene bi smrvile sanjalicu. Nije bila ni luckasta. Luckasti bi od nestrpljivosti već pobegao. Pobeći znači osporiti sudbinu. Sudbinu osporiti znači biti slab. Biti slab znači biti pobeđen.

Tri posleratna druga - Djordje Balašević

Privatno...

U njegovom tretmanu dresure, ta reč je bila komanda za napad, i bio je učen da i najmanji pokušaj bogaćenja na račun društva osudi uvek i na svakom mestu. Na svakom mestu gde je slučajno u blizini čopor istomišljenika...

U gnezdu prozapadno orijentisanih elemenata, gde je bio Sasvim Usamljeni Osvetnik, Lufterica se zadovoljavao gunđanjima u bradu, koja su dopirala najdalje do mene i do moje legendarne zastave neutralnosti.

- I ovakvi treba jednom da leče našu decu...

Moj drug je kao pravi vizionar gledao daleko, preko duge, sa takvim zanosom da je pravo čudo kako nešto od toga nije prešlo i na mene. Ali ne, nije...

Ja sam gledao mnogo bliže. Uvek pred mojim očima, a negde u dubini kadra, za ledima Popca koji nije smeo ništa da primeti, u drugom planu, zujala je Veverica, glumeći malu vrednušu.

Jednom se tako naslonila na dovratak, prekrstila ruke na grudima i potražila me dugim, tajanstvenim pogledom. Zamislio sam je kako pegla male dečije stvari, video sam sebe sa novinama otvorenim na sportskoj strani, i čuo sam radio sa večernjim željama slušalaca...

Znam, nije to idealna slika, štaviše, feministkinje bi je rado iscepale u paramparčad, ali, ja je nisam ni spomenuo misleći da je idealna. Nipošto. Hteo sam samo da objasnim šta se događalo sa mnom.

Dotad sam devojke, razmišljajuci o njima, uglavnom svlačio do gole kože. U mojim malim noćnim fantazijama bile su postrojene kao na sistematskom pregledu, i retko je koja uspela da sačuva na sebi par crnih čarapa, ili neku sličnu perverznu krpicu.

Ona je bila prva koju sam obukao u nešto...

Prokleta amnezija, sve se zamaglilo kao ogledalo u kupatilu i nikako ne mogu da se setim te haljine. Jedino pamtim da je bila duga. I svilena. I nežna...

I bela?

Dobro, predajem se, i bela. Pa šta?

Mnogo se vode otad provaljalo pod Tvrdavom, i da ovaj svet negde nema rupu, Dunav bi ga već deset puta potopio do sad...

"Zauvek" je, ipak, samo reč...

Velike reči obično imaju malu grešku, i smanjuju se za mrvičak svaki put kad ih izgovoriš. Ni od mog "zauvek" nije ostalo bog zna šta.

Laka groznica nemira pri retkim susretima i par stranica u dnevniku, obeleženih krhkim zvončićem čežnje, kao presovanim durdevkom. Šta je ovo? Citat iz srceparajućeg romana?

Sve teže baratam malim smešnim sentimentima, i kad danas pričam o tome, čini mi se da stvar zvuči kao "Romeo i Julija" na japanskom. Mislim da bi bilo bolje kad bih izvukao neko drugo pitanje.

A, u stvari, i nema potrebe da se vadim.
Ljubav je šešir koji ti odlično stoji jedne sezone, a već sledeće se svi smeju kad ga natakneš na glavu. Pomalo pratim modu, i znam da uz kosu prošaranu mražom uglavnom ne pristaju ošinuti majski modeli.

Pružio sam joj šoljicu, oči su nam se srele i zastale da malo popričaju, i moram priznati da mi je tad već bila draga na sasvim određen način.

- Vidiš? Srušili su Zid...

Seo sam pored nje, još je mirisala na trideseti maj sedamdeset osme, poželeo sam da je poljubim u vrat, i mislim da ni njoj ne bi bilo jako krivo.

Ipak ne...

Odlučio sam da će, za početak, biti sasvim dovoljno da kažem nešto lepo.

- Ti ćuti... Taj Zid je obična baštenska ograda u odnosu na bedeme koje si ti srušila oko mene...

Prijeko - Luko Paljetak

Jer Prijeko je više nego ulica. Taj raskošni takmac Place, ljepotica je što se skriva iza stotinu lepeza svojih balkona i svoje intimno rublje vješa s jednakom čednošću, kao što svoje osmijehe pruža jednako rasipno svima koji zađu u njeno okrilje, a najbolje je da uđu u njenu dušu, kao u kakvu zasjenjenu tajnu, sa one strane što vodi Ulicom Celestina Medulića raskošnog slikara mirisnih lavandi. Tamo je najljepše ući u d v o j e. Korak postane tiši a oči su neprestano prisiljene gledati gore, pa noge i prestaju biti svjesne tla. „Naći će me onaj tko me bude strasno tražio“, govori ta ulica glasom svojih minulih gospoja iza kojih je ostala hrpa šarenog cvijeća na balkonima.

Ova se ulica otkriva polako, a kraj joj se ne može sagledati, kao ni ženi.

Jer tu se čuje sve, i kako se kašlje, i kako se diše, i voli, i pravi život, i kako dolaze gosti turisti s čitavim babilonom svojih šarenih jezika, samo se ne čuje kako se pati, i kako se umire.
To se sazna, poslije - kad sve već prođe.

Neko u meni zna... - Charles Bukowski

...osećam da neko u meni zna čemu sve to vodi. Zna da će mi i ovo biti oduzeto, da ovaj pehar mora da se isprazni i da se ponovo do vrha napuni, do mučnine; da ova najskrivenija žudnja mora da se utoli i da umre, da ću iz ovog davno priželjkivanog raja uskoro morati da odem, svestan da je i on bio samo obična krčma iz koje ću pobeći trom i bez sećanja.

Poslednji dani Čarlsa Bukovskog

Istorija ljubavi - Nikol Kraus

Slikao bih te svakog dana

"Da imam foto aparat", rekao sam, "slikao bih te svakoga dana. Tako bih zapamtio kako si izgledala svakoga dana svoga zivota."

"Izgledam isto."

"Ne, ne izgledaš. Sve vreme se menjaš. Svakog dana pomalo. Da mogu, sacuvao bih sve to."

"Ako si toliko pametan, kako sam se danas promenila?"

"Postala si malo srecnija i takode, malo tuznija."

"Kako znaš?"

"Razmisli malo. Nije to tako kod svakoga, znaš. Neki ljudi, kao na primer tvoja sestra, postaju samo srecniji i srecniji svakoga dana. A neki ljudi, kao Bejla Aš, postaju samo tuzniji i tuzniji. A neki ljudi, kao ti, postaju oboje."

"A šta je sa tobom? Da li si ti najsrecniji i najtuzniji sada nego što si ikada bio?"

"Naravno da jesam."

"Zašto?"

"Jer me ništa ne cini srecnijim i ništa me ne cini tuznijim više nego ti."

Ljubav i taksista - Art Bačvold

Jednog dana u Njujorku vozio sam se s prijateljem taksijem. Kada smo izašli iz taksija, moj prijatelj se obratio vozaču i rekao mu:

- "Hvala na vožnji. Savršeno vozite." Taksista je na trenutak zapanjeno ćutao, a onda je rekao:

- "Da li vi to hoćete da pokažete da ste duhoviti?"

-"Ne, dragi čoveče, ne šalim se na vaš račun. Divim vam se kako možete da ostanete smireni u ovako velikoj saobraćajnoj gužvi."

-"Dobro," reče vozač i nastavi put.

- "Šta je u pitanju?" – upitao sam.

- "Pokušavam da vratim ljubav u Njujork" – objasnio je. "Verujem da to jedino može da spase ovaj grad."

- "Kako jedan čovek može da spase Njujork?"

- "Nije u pitanju jedan čovek. Verujem da sam tom taksisti ulepšao dan. Pretpostavimo da on ima dvadeset vožnji. Biće ljubazan sa tih dvadeset mušterija zato što je neko bio ljubazan sa njim. Te mušterije će opet biti ljubazne sa svojim zaposlenima, ili prodavcima ili konobarima, pa čak i sa svojim porodicama. Na kraju će se ta srdačnost proširiti na najmanje hiljadu ljudi. Predpostavljam da sada shvataš da to nije loša ideja."

- "Ali od taksiste sad zavisi da li će on na ostale preneti srdačnost koju si ti prema njemu pokazao."

- "Zato se ne oslanjam samo na njega" – reako je moj prijatelj. "Svestan sam da taj sistem nije najsigurniji pa ću danas isto tako da se ponašam sa još barem desetoro ljudi. Ako od tih deset uspem da usrećim troje, na kraju mogu indirektno da utičem na raspoloženje još tri hiljade ljudi."

- "Teoretski posmatrano, zvuči dobro" – priznao sam – "ali nisam siguran da je to i praktično izvodljivo."

- "Ništa se ne gubi i ako nije. Ništa me ne košta da tom čoveku kažem da dobro obavlja svoj posao. Nije dobio ni manju ni veću napojnicu. Pa šta, ako te onaj kome govoriš ne čuje? Sutra ću sresti nekog drugog taksistu koga mogu da pokušam da usrećim."

- "Ti si čudak na neki način" – rekao sam.

- "To samo pokazuje da si posato veliki cinik. Ja sam ovo proučavao. Izgleda da, pored novca, našim poštanskim službenicama nedostaje i to što im niko ne kaže da oni dobro obavljaju posao."

- "Ali oni ne rade kako treba."

- "Ne rade, zato što osećaju da je bilo koga briga da li oni dobro rade. Zašto im neko ne bi uputio neku lepo reč?"

Upravo smo prolazili pored građevine i naišli na petoricu radnika koji su sedeli i ručali. Moj prijatelj se zaustavio.

- "Obavili ste ogroman posao, ljudi. Vaš posao je težak i opasan."

Radnici su sumnjičavo posmatrali mog prijatelja.

- "Kada ćete završiti tu zgradu?"

- "U junu" – odbrusio je jedan od njih.

- "To je stvarno neverovatno. Mora biti da ste veoma ponosni."

Nastavili smo put. "Nisam video nikoga kao što si ti još od Čoveka iz La Manče" – rekoh mu.

- "Kada ti ljudi razmisle o onome što sam rekao biće zadovoljniji. Grad će na neki način imati koristi od njihove sreće."

- "Ali ne možeš to da radiš potpuno sam!" – pobunio sam se. "Ti si samo jedna jedinka."

- "Najvažnije od svega jeste da se ne obeshrabriš. Postići da ljudi u ovom gradu ponovo postanu ljubazni nije nimalo lak zadatak, ali ako bih mogao da uključim i druge ljude u tu kampanju."

- "Upravo si namignuo ženi koja nije ništa naročito" – rekao sam.

- "Znam da nije," – odgovorio je, "ali, ako je učiteljica, njen razred imaće danas fantastičan dan."

Oproštajni valcer - Milan Kundera

U ovoj zemlji ljudi ne cijene jutro. Bude se na silu uz pomoć budilice koja im razbija san kao oštricom sjekire i od tog trenutka znaju samo za žurbu. Recite mi kakav može biti dan koji počinje takvim činom nasilja? U što se pretvaraju ljudi koji uz pomoć budilice svakog jutra dobiju jedan mali elektrošok? Oni se na taj način iz dana u dan privikavaju na nasilje, a odvikavaju od zadovoljstva. Vjerujte mi, karakter ljudi uvjetovan je njihovim jutrima.

Put do jednostavnosti - Milena Jesenska

Postoje ljudi koji su kao od kamena. To su samo oni koji imaju čvrsto mišljenje o životu i radu i koji žele da stvaraju i rade, čak i nevažne stvari. Uspeva im da očvrsnu nevidljive mišiće srca, baš kao što im uspeva i da očvrsnu mišiće svojih ruku. A kada im se nešto desi, to nekako prežive, bog zna kako, i žive dalje, bez ikakvih posledica.

Kada je čovek dobre volje duševno povredjen, pretrpi svoje bolove i otera ih.
Ali mislim, da to ne može da uspe nekome ko je rastao u ubedjenju da je najvažniji na svetu!

Čim se takvom čoveku nešto desi, on ne može ništa drugo nego da se zatvori sa svojim bolom i da ga neguje... on nema zašto da se brani od njega. Kada vam uspe da poverujete da je svejedno da li ste srećni ili ne, a to vam verovatno uspeva, kada shvatite koliko je mnogo ljudi kojima je gore nego vama i koliko ljudi ne bi imalo vremena ni para da neguje samožaljenje i da se odaje svojim razmaženostima, naći ćete u sebi volju za životom i volju za zdravljem.

Čim ta volja postoji, pojaviće se i ostale, instinktivno kao kod životinje koja se, kada je ranjena, leči sama - tajnom zemaljskom mudrošću. Nekada nešto uhvatite i to sredite, i prodje neko vreme i još nekoliko uspelih pobeda nad sobom da čak i ne znate kako, ali od vas je postao čvrst čovek koji voli život i ne beži od njega u magareću klupu!

Kada se zdrav i izdržljiv čovek udari u koleno ili pokvari stomak, nasmeje se, otrese i za kratko vreme mu je opet dobro. Kada se razmaženom čoveku pokvari stomak, odmah pozove doktora. Razmažen čovek može da bude bolestan po volji, koliko mu drago.

Kada bismo hteli, mogli bismo da budemo bolesni skoro uvek. Kada bismo hteli, mogli bismo da idemo po svetu i puštamo da nas sažaljevaju.

Znate taj tip ljudi koji to radi? Zimi im je isuviše hladno, a leti isuviše toplo.
Kada imaju puno posla frkću da ne mogu da ga savladaju, a kada imaju malo, frkću da ne mogu da se izdržavaju. Kada im se nešto desi, govore: "Ja to ne mogu da dozvolim!" A time misle da bi ostali ljudi to dozvolili.

Od nezadovoljstva prave pristup životu, i već sam sto puta pomislila da to nije loša ideja i da time može svašta da se dobije. Bar nekakvo opravdanje za sopstvenu nesposobnost. Ti ljudi takvu hipohondriju neće da napuste. Kada bi je napustili i postali potpuno obični, normalni ljudi, pokazalo bi se da su previše normalni, možda i normalniji nego što bi im se dopalo.

Velika je stvar ćutanje - Isidora Sekulić

Po koji put se u životu vraćam na tačku: ćutati, ćutim, ćutanje. Blago onima koji su rod tima trima stvari. U saobraćaju s ljudima i sa dogadjajima čovek govori, u sebi, čovek ćuti. Kako je zagonetna stvar ćutanje, i san je zagonetna stvar ali ćutanje zagonetnije.

Kad ćutimo u sebi to je sasvim neko osobito stanje izvan svake konkretne realnosti. U životu, čovek je ograničen u sebi on je neograničen kraja mu nema. Naravno pod uslovom da duboko ćutimo i da duboko u sebi ćutimo. Duboko ćutanje i duboka samoća, dve apsolutno duhovne stvari u čoveku.

Govorom se kažu velike važne divne stvari, ali sve u ograničenjima. Najpreciznije i najsuštinskije znamo ono što ne možemo nikada iskazati.

Jezik sam je ograničen. Jednako se razvija ali jednako vene i opada. Što je govoreno i pisano pre pedeset godina, čudno je i smešno, danas. A što je pre trista godina govoreno i pisano, to je mrtav jezik to je knjizi fotografisan pokojnik.

Ćutanje, naprotiv uvek je isto. Ono duboko ćutanje, da naglasimo opet. Plitko ćutanje, sa stegnutim ustima očima uperenim u savremenost i savremenike u svakidašnje planove, brige, ambicije, mržnje, osvete, to nije ćutanje, to je razgovor šaputav i prikriven na povrsini čoveka i stvari. Duboko ćutanje je duhovna sustina.

Ko ume duboko ćutati, dato mu je da izađe iz ograničenja, da ima dodir sa suštinama. Ko lepo govori, moćan je zemaljski, ko duboko ćuti, moćan je vaseljenski. Kad je čovek sav duhovan i sav suština on mora biti nem, nepomičan, sam. Onda je izašao iz života svakodnevnog, onda je deo vaseljenskog uma. Otuda je tako silan simbol tako silan čovek izveden u kamenu od genijanog uma i genijalnih ruku.

A kako si jutros ćutao? Jesi li se spustio duboko u se, jesi li umotrio jad čovečanstva. Da se o duhu vaseljenskom i čovečnjem, o njegovim energijama i potencijalima znade danas manje no što se znalo o materiji pre hiljadu godina.
Šezdeset sekundi ćutanja dovoljno je da čovek duhom takne onoliko koliko govorom ne može ni za šezdeset dana. Napolju je parada, unutra ćutanje. Sad je vreme da se otvore i studije za ispitivanje duha i njegovih potencijala. Kakve se tu tek tajne kriju!

Sa malim svećicama toga duha otkrivaju ljudi sve tajne u materiji. A velike buktinje duha videju oni koji mogu duboko ćutati, koji mogu izaći iz ograničenja.
Duboko u sebi, gde se čovek ne žara, gde čovek ne laže ni sebe ni druge, duboko u sebi čovek oseća:

Bolje bi bilo jedan minut naknadnog ćutanja zameniti sa više minuta prethodnog ćutanja. Kako je ograničeno sve što je ovde govoreno i pisano, a kako je ono što duboko ćuti beskrajno, silno vaseljensko.